ՈՒժ ու կորով սիրելի արցախցիներիս

Գեղեցիկ ու անկրկնելի է ներկայացրել ՂԱՐԱԲԱՂԸ Աղասի Այվազյանը:

Կարճ տարածքում` մեծ ընդհանրացումներ ու պատկերավոր հզոր գեղարվեստական մտածողություն:

ՈՒժ ու կորով սիրելի արցախցիներիս:

ՂԱՐԱԲԱՂ

- Ի՞նչ է Ղարաբաղը,- անընդհատ հարցնում էի նրան:

Նա կամ բեղի ծայրն էր շարժում՝ ասես չէր կարողանում նրա ծանրությունը բարձրացնել, որպեսզի բերանը բացի, կամ արհամարհում էր իմ խորհրդազգացական հարցը:

Քայլում էինք գյուղամիջով, հողից ամեն ինչ ագահակամք առած ծառերի տակով, և ամպերը կարուսելի նման պտտվում էին գլխներիս վրա:

- Ի՞նչ է Ղարաբաղը,- հարցրի նրան:

Նա չթողեց, որ իր հայացքի մեջ մուտք գործի նույնիսկ մի պտղունց սիրալիրություն՝ չխախտելու համար հոնքերի խոժոռ, առնական գծագիրը:

Լույսը ճեղքում էր առարկաները՝ տների մի պատից ներս խուժելով, դիմակա պատից դուրս էր գալիս:

- Ի՞նչ է, վերջապես, Ղարաբաղը...,-- նորեն հարցրի ես:

Նա շրջեց իր ծանր ուսերը այնպես, որ գլուխը չկորցնի իր պատկառելի դիրքը և ասաց.

- Հլա մի ոտքդ խփիր գետնին...

Ես զարմացած նայեցի նրան, բայց, այնուամենայնիվ, կամարար, ոտքս դոփեցի գետնին: Իմ թույլ հարվածից ցնցվեցին գյուղի բոլոր ծառերի գագաթները, շարժվեցին ճյուղերն ու սաղարթը, և մի պահ հետո փողոցներով հորդառատ հոսեցին միրգ ու պտուղ, ու ես մինչև կոկորդս թաղվեցի նրանց մեջ:

- Է՛ս ա Ղարաբաղը,-ասաց նա ու գլուխը մեծ արժանապատվությամբ նորից վերադարձրեց իր նախկին վիճակին:

Իսկ վերևում կարուսելի նման պտտվում էին ամպերը...

- ՈՒզո՞ւմ ես իմանալ ինչ է Ղարաբաղը,-ասացի փոքրիկ աղջնակին զվարթ համոզվածությամբ և սեթևեթ հպարտությամբ:- Ոտքդ խփիր գետնին:

Արցախցի աղջնակը տոտիկով հարվածեց գետնին, և մի պահ հետո նա մինչև կոկորդը թաղվեց ռումբերի և արկերի տակ:

Իսկ երկնքում կարուսելի նման ամպերն էին պտտվում...

Աղասի ԱՅՎԱԶՅԱՆ

Մարգարիտ ԴԵՐԱՆՑԻ ՖԲ էջից

Մեկնաբանություններ